Ik keek om en zag hoe Jenna en Kristen, twee jonge vrouwen die ik onderweg was tegengekomen en die hetzelfde reisdoel hadden, huiverden in de akelige kilte die de mist vergezelde. Voor ons steeg de trap naar het kasteel hoger en hoger, de natte keien glimden donker als onyx en weerspiegelden vaag onze bleke gezichten.
Aan een naargeestig raampje betaalden we het tolgeld om de stad binnen te gaan. Langzaam kropen we de treden naar boven tot we in het voorportaal van de burcht stonden. Het zware ijzeren hekken wiegde vervaarlijk boven onze hoofden heen en weer, terwijl het hele portaal omheven was met nissen van waaruit naar alle waarschijnlijkheid honderden bogen op ons gericht waren.
In de burcht zelf werd de grijzen hemel die vanuit de donkeromlijste ramen naar binnen sijpelde gecombineerd met meubels in oud, bijna zwart, eikenhout dat duidelijk betere tijden had gekend maar nog altijd een enorme grandeur uitstraalde.
Langzaam baanden we ons een weg naar de toren van het fort. We gingen eindeloze trappen naar omhoog, door geheime gangen en langs de martelkamers die de eigenaar had ingericht. En dan, op de bovenste verdieping stonden we oog in oog met hem: Vlad Tepes, de originele vampier Dracula.
Hoe Jenna en Kristen onmiddellijk zijn aandacht trokken en hoe ik met behulp van mijn wijwater en houten staken een stokje stak voor zijn infame plannen zal ik hier niet vertellen, want dat is stof voor een ander verhaal. Hoe het ook zij, na een warme douche zijn we terug in het huis van de dao, en hoewel het nog licht is buiten, voel ik er weinig voor om weer naar buiten te gaan en me bloot te stellen dat Vlad's nakomelingen hier in Transsylvanie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten