Waar lenin en marx nog steeds op een standbeeld staan

De hoofdattractie van Transnistrië zijn de opvallende communistische symbolen die verspreid zijn over de hele stad. Standbeelden van Lenin bewaken de overheidsgebouwen, de hamer en sikkel sieren de munten en posters, de helden van de sovjet unie schreeuwen je hun boodschap toe vanop de reclameborden.

Denk echter niet dat transnistrië een communistisch land is. Het is volledig in handen van een groepje oligarchen die elke voorziening in handen hebt: water, elektriciteit, internet, voeding, bier...Om hun monopolie te bestendigen hebben ze een eigen munt ingevoerd die ze zelf controleren en die in het buitenland helemaal niets waard is.

Geld brengt alles in orde, alles is te koop. De politie stopt je soms in de hoop van een fooi te vangen om een imaginaire boete te ontlopen. De mensen zelf zijn vriendelijk maar politiek volledig apatisch. Hun enige doel schijnt te zijn om zo snel mogelijk een miljoen roebels te maken.

Volgens Tim, mijn gastheer hier, is dit wat men zal proberen te doen in oost-oekraïne.

The American Way

Ik ben weer van land verhuisd naar een semi officiele staat: transnistrië. De reis begon deze ochtend in kisinau en onverwachts kreeg ik gezelschap van een amerikaanse reiziger die de kou van ons vorig hostel beu was en voor een stuk hetzelfde traject volgt als ikzelf.

Andy is al 16 jaar op reis, leeft van zijn website (travelinghobo.com) en is heeft ondanks zijn leeftijd van 59 nooit een vrouw gehad ouder dan dertig. Al snel zal blijken dat naast reizen vrouwen zijn grote passie zijn. Ik maal er niet om en al snel zijn we op weg in een veel te krappe uitgebouwde break naar het land achter de dnjester.

Daar aangekomen worden we opgewacht door Tim, de enige expat van dit land. Tim is getrouwd met een lokale schone en zover we kunnen nagaan een beetje de verbindingsman tussen de lokale oligarch en de toeristen die de weg naar hier vinden.

Tim vergelijkt de situatie hier met die in oost-oekraïne en stelt dat mwn daar afglijdt naar dezelfde situatie als die in transnistrië, een statement dat enigszins stand houdt. Hij en andy zijn het er roerend over eens dat de westersr media vooral over sensatie berichten en niet over de werkelijke situatie. Tim heeft blijkbaar verscheidene reportages van bbc en cnn begeleidt maar zijn woorden werden telkens verdraait of hij werd gewoon doodgezwegen...

The American Way

Ik ben weer van land verhuisd naar een semi officiele staat: transnistrië. De reis begon deze ochtend in kisinau en onverwachts kreeg ik gezelschap van een amerikaanse reiziger die de kou van ons vorig hostel beu was en voor een stuk hetzelfde traject volgt als ikzelf.

Andy is al 16 jaar op reis, leeft van zijn website (travelinghobo.com) en is heeft ondanks zijn leeftijd van 59 nooit een vrouw gehad ouder dan dertig. Al snel zal blijken dat naast reizen vrouwen zijn grote passie zijn. Ik maal er niet om en al snel zijn we op weg in een veel te krappe uitgebouwde break naar het land achter de dnjester.

Daar aangekomen worden we opgewacht door Tim, de enige expat van dit land. Tim is getrouwd met een lokale schone en zover we kunnen nagaan een beetje de verbindingsman tussen de lokale oligarch en de toeristen die de weg naar hier vinden.

Tim vergelijkt de situatie hier met die in oost-oekraïne en stelt dat mwn daar afglijdt naar dezelfde situatie als die in transnistrië, een statement dat enigszins stand houdt. Hij en andy zijn het er roerend over eens dat de westersr media vooral over sensatie berichten en niet over de werkelijke situatie. Tim heeft blijkbaar verscheidene reportages van bbc en cnn begeleidt maar zijn woorden werden telkens verdraait of hij werd gewoon doodgezwegen...

Chisinau, Kishinev

De hoofdstad van Moldavië is een stad met vele gezichten. Het treinstation en de bulevard gagarin errond wekken de indruk can geland te zijn in een sovjet dictatuur van een aantal jaar geleden. Keurig aangelegde pleinen, abstracte monumenten in de beste sovjet stijl en geen hond op straat.

Als je verder gaat over de bulevard van sint stefan beland je plots in een stad die in alles lijkt op een gewone Roemeense stad. De mensen zien er hetzelfde uit, de taal is hetzelfde, het eten op straat is hetzelfde...

Dat verandert een keer dat je het busstation annex marktplaats binnenkomt. Dan verandert chisinau plots in de rumoerigste mexicaanse stad van allemaal.

Marktventers die je op alle mogelijke manieren proberen hun waar te slijten, grootmoeders die drie kilo appels proberen te verkopen vanuit een bijna vergane kartonnen doos, een volledig onlogisch bussysteem...

soit, na een half uur ronddwalen in de bittere kou, na een knappe maar niet echt communicatieve moldavische en een hulpvaardige zweedse (een jaar op erasmus in kisinau, het is toch iets anders dan in italië of zuid frankrijk ) later toch het half vergane buske gevonden dat me naar mijn dag bestemming brengt...

de nachttrein naar chisinau

Een reis door oost europa is niet compleet zonder minstens een keer de nachttrein te nemen. Daarom gisteren op het perron te bucharest de trein genomen naar chisinau, de hoofdstad van Moldavië.

Elke roemeen raadde me aan om de bus te nemen ipv de trein, dat is immers veel sneller. Dat komt zo: Moldavië werkt met het Russische systeem wat betekent dat de spoorbreedte verschilt van andere landen zoals roemenië. Vermits de spoorbreedte nog al redelijk cruciaal is bij treinen, moet men het onderstel van de trein vervangen. Dit gebeurt met de reizigers in de trein, prachtig toch?

Vermits ik nu ook de europese unie verlaten heb, heb ik er weer een prachtige vage stempel bij in mijn paspoort.

En verder is mijn geluk met hostels blijkbaar even opgedroogd. Geen pc (wel wifi) , geen ontbijt en geen verwarming. Internet meme gewijs zou ik kunnen zeggen: "This is russia!" maar dat is het niet. Dit is Moldavië!

simona

Een gorilla. Een koe. Een olifant. Een beer. Een man. Het zijn maar enkele van de koosnaampjes die de vier roemenen serena williams toeroepen terwijl ik met hen naar de finale van de master series tennis kijk. Tegenstandster is Simona Halep, een Roemeense, of wat had u gedacht?

Simona kan in de eerste set de schijn nog hoog houden, voornamelijk door de enorme foutenlast van Serena. In de tweede set is er echter geen kruid meer gewassen tegen de jongste Williams, een droge 6-3,6-0 bestempelen het lot van Simona.

Ondertussen sneeuwt en regent het nog steeds in Roemenie en vertrek ik straks naar een ander land. Een treinreis van 12 uur in het verschiet, Pushkin, Tolstoj en Turgenev gaan me gezelschap houden op de roemeense slaaptrein.

Het behoort eigenlijk niet hen te lezen in een andere taal dan het russisch (net zoals men Kafka in het Duits moet lezen en Marquez in het Spaans), maar de kans dat ik ooit nog russisch leert wordt met de dag kleiner, dus gaan we er voor. Dat, en boeken zijn hier spotgoedkoop (net als museumbezoeken overigens)

Sneeuw in Bucharest

Het sneeuwt al een hele dag in Bucharest. De sneeuw gaat hier gecombineerd met een ijzige noorderwind die de sneeuw recht in je gezicht blaast en dwars door alle slim aangebrachte laagjes jaagt. Op die manier komt er van sightseeing niet veel terecht, dus maken we er een museumdagje van.

Het eerste museum dat ik bezoek is het museum van geschiedenis. Aan de kassa krijg ik een mooie korting en al gauw blijkt waarom: de grootste zalen zijn gesloten terwijl men een nieuwe expositie aan het opbouwen is. Wat is er wel: een gigantische kopie van de zuil van trajanus, de schatten van de roemeense koningen en koninginnen en duizenden munten.

Het tweede museum is verreweg het meest bevreemende: dat van de roemeense boer. De collectie op zich valt heel goed mee, maar wordt begeleid door bevreemende teksten als " de schaduwen zijn niet zomaar aangebracht maar brengen u dichter op het verlichte pad naar hogere kennis" (over de belichting van een dorsvlegel) en " door de marteling van het graan bereikt de veganist een fase van ontbering die zijn spiritualiteit vergroot" (over het vasten). Ik dacht dat het aan een slechte engelse vertaling lag, maar ook in het frans en het duits kwamen dit soort zinnen voor.

Verder bevat het museum een verzameling van volkswijsheden gaande van het vrij triviale "als je haar in brand staat, krijg je hoofdpijn" over het foute (maar begrijpbare) "wie eierschalen verbrandt, doodt de eruit gekomen kuikens" tot het volslagen absurde "de jonge bruid die als eerste object in huis het vuur ziet, ziet haar schoonmoeder sterven" Geen idee of het laatste een waarschuwing dan wel een aansporing is.

Het laatste museum was het natuurhistorisch museum dat een overzicht geeft van de natuur in Roemenie. Een van de stichters van dit laatste museum was trouwens Emil Racovitca, hoofdwetenschapper op de Antartctische expeditie van de Belgica van Adrien De Gerlache, dus toch een belgische noot hier in Roemenie :)

Wat je van Beren leren kan

...van slimme beren leren kan, is iets wat je echt proberen moet! De beer is vanouds het grootste roofdier dat op het europese vasteland voorkomt. In tegenstelling tot de wolf is de beer geen zuivere carnivoor, hij eet eigenlijk voornamelijk planten en vruchten en vult dat aan met het vlees dat hij kan krijgen.

Helaas gaat het niet zo goed met de beer in europa, hij is verdwenen uit een groot aantal van zijn habitats en kwam alleen nog voor in de veel te kleine kooien van circussen en reizende 'artiesten', die om de eindjes aaneen te knopen een beer op vaak schokkende wijze uitbuiten.

Sinds kort hebben de roemenen hier echter een reservaat specifiek voor deze mishandelde beren geopend: omdat ze gewend zijn aan menselijk contact en/of omdat ze zo gruwelijk geleden hebben onder de mishandelingen van hun meesters kan men ze niet meer zomaar uitzetten in de natuur.

http://bearsanctuary.com/

Ik was er en zeer geimpressioneerd door het werk van de lokale roemenen die met deze prachtige dieren een uitstekend werk uitvoeren. Veel van de verhalen van de beren zijn erg aangrijpend: beren worden blind gemaakt om beter te dansen, men doodt de moeder om de jongen te kunnen opleiden, men brandt de zolen weg...

Dus bij deze probeer ik ook een beetje de awareness te raisen :)

Nosferatu

Het was een druilerige donderdagmorgen ergens in oktober. Ik stond aan de voet van een imposant kasteel dat boven de pas uittorende en van daaruit het onderliggende dorpje perfect in de gaten kon houden. De regen druipte van de oude knochtige bomen en een mist scheen vanaf de nabijgelegen bergen langzaam op te rukken tot ze de hele vallei vulde.

Ik keek om en zag hoe Jenna en Kristen, twee jonge vrouwen die ik onderweg was tegengekomen en die hetzelfde reisdoel hadden, huiverden in de akelige kilte die de mist vergezelde. Voor ons steeg de trap naar het kasteel hoger en hoger, de natte keien glimden donker als onyx en weerspiegelden vaag onze bleke gezichten.

Aan een naargeestig raampje betaalden we het tolgeld om de stad binnen te gaan. Langzaam kropen we de treden naar boven tot we in het voorportaal van de burcht stonden. Het zware ijzeren hekken wiegde vervaarlijk boven onze hoofden heen en weer, terwijl het hele portaal omheven was met nissen van waaruit naar alle waarschijnlijkheid honderden bogen op ons gericht waren.

In de burcht zelf werd de grijzen hemel die vanuit de donkeromlijste ramen naar binnen sijpelde gecombineerd met meubels in oud, bijna zwart, eikenhout dat duidelijk betere tijden had gekend maar nog altijd een enorme grandeur uitstraalde.

Langzaam baanden we ons een weg naar de toren van het fort. We gingen eindeloze trappen naar omhoog, door geheime gangen en langs de martelkamers die de eigenaar had ingericht. En dan, op de bovenste verdieping stonden we oog in oog met hem: Vlad Tepes, de originele vampier Dracula.

Hoe Jenna en Kristen onmiddellijk zijn aandacht trokken en hoe ik met behulp van mijn wijwater en houten staken een stokje stak voor zijn infame plannen zal ik hier niet vertellen, want dat is stof voor een ander verhaal. Hoe het ook zij, na een warme douche zijn we terug in het huis van de dao, en hoewel het nog licht is buiten, voel ik er weinig voor om weer naar buiten te gaan en me bloot te stellen dat Vlad's nakomelingen hier in Transsylvanie

Kronstadt

Deze ochtend glanzend rode appels gekocht op een plaatselijk marktje. Het oude besje bij wie ik de appels had gekocht lachte kakelend haar ene tand bloot terwijl ik mijn weg vervolgde naar het centrum van Kronstadt. Op het centrum stond de toren van de trompetter, een middeleeuws gebouw waar in eerder tijden trompetters beraadslaagden over het lot van hun stad.

Die stad werd door saksen gesticht en volgens de legende opgevuld met kinderen die een veelkleurige fluitspeler uit een obscuur stadje had meegelokt. Een van de kinderen is veranderd in steen en nog steeds te bewonderen op het dak van de zwarte kerk (die door het mirakel van onoordeelkundig restaureren helemaal niet zwart meer is).

Door de opzichtige elizabethspoort kan men de binnenstad verlaten. De vier torentjes rond de grote toren wijzen erop dat de stad zelf recht kon spreken.

Een inspannende tocht doorheen het dichte woud dat de stad omgeeft, voerde ons langs door dwergen in de rots uitgehouwen banken, door boselfen aangeduide obscure paden die opsplitsten en weer samenkwamen, eekhoorns en vossen vergezelden ons naar de top van de nabijgelegen berg.

Vermoeid daalden we weer af naar Kronstadt dat zich in een dal tussen een viertal pieken bevindt als een parel in een oester...

Voor morgen nog snel knoflook en houten staken gehaald. En wijwater.

The long and winding road...

Vandaag staat voor 50% in het teken van transport, om 13u30 vertrek ik naar Brasov in Roemenie (waar toetsenborden ironisch genoeg geen trema hebben, merk ik hier pas). Eerst nog een stevig bijna engels aandoend ontbijt, en dan nog wat door Ruse dwalen. Tegen twaalf uur ben ik dat ook wat beu en plaats ik mij op een bankje in het centrale park (volgens dimitar het enige in de wereld waar dertien straten op uit komen).

Blijkbaar heb ik me de afgelopen dagen iets te veel gewassen, want ik lijk de mensen aan te trekken. Een ouder paar komt naderbij en vraagt iewat schuchter of ik een rus ben. Ik antwoord ontkennend en gerustgesteld gaan ze zitten naast mij. Met handengebaar en mijn vijf woorden bulgaars leg ik hen uit dat ik van Belgie kom. Ja, ik vind Ruse best een leuke stad. Ja, lekker eten hier (gisteravond varkensschnitzel met augurken, spek en gesmolten bruine kaas erop, jammie!). Straks naar Roemenie. Ik versta hun naam niet en zij de mijne niet (Jeroen is een bijzonder moeilijke naam voor buitenlanders).

Aan het busstation staat Dimitar me al op te wachten terwijl hij me naar de bus brengt, de bus blijkt een break te zijn waar de koffer uitgebouwd is met twee extra zetels. Mijn reisgezellen bestaan uit twee bejaarde esten, een poolse, een bulgaarse zakenman en een bulgaarse chauffeur. De chauffeur laat al snel blijken dat formule 1 hem te min is, veel liever snijdt hij bij een afslag vrachtwagens af of vind hij een derde rijstrook uit (het midden ervan is een grote witte doorlopende streep)

Het ests koppel geeft me een complimentje met mijn engels, dat ze uitstekend kunnen verstaan. Het doet hen zwaar vermoeden dat ik van engeland kom. Ikzelf vermoed dat ze nog niet echt in engeland geweest zijn want zoals ik de poolse uitleg ben ik enkel een kampioen in de universele reizigerstaal "bad english". En neen, ik ben ook geen Ier.

In Boekarest aangekomen ga ik op weg naar de gara du nord om er een trein te vinden naar Brasov. Een ticketje tweede klasse is snel geregeld, de trein laat wel nog een uurtje op zich wachten. De trein op zich is wel grote luxe: ruime, gewatteerde zetels, veel beenruimte en vermits de stoelen genummerd zijn (en als elk nummer op is, er geen tickets meer verkocht worden), geen gevecht om een plaatsje te bemachtigen.

Mijn reisgenoot Boris duikt iets na mij op, hij heeft een rugzak twee 'netzakken', een beker koffie tot de rand gevuld, een cola van de mc donalds, large, nog niet van gedronken en een fles water vast. Ik denk nog net dat dit wel moet verkeerd gaan als hij de cola voor de plaats naast mij uitgiet. Daar had hij blijkbaar aan gedacht, want hij haalt vochtige doekjes uit een van zijn zakken, waarmee hij het hele boeltje netjes opruimt.

Hij vertelt me later dat hij een veteraan is van een oorlog in Albanie en nu op weg is naar zijn voorouderlijk huis in brasov. Met zijn stoppelige baard, uitgezakte ogen en buik die in omtrek zijn lengte overtreft (hij is dan ook anderhalve kop kleiner dan mij) vind ik dat moeilijk te geloven. Hij houdt zich verder de hele reis bezig met mijn lonely planet te lezen, maar waarschuwt me wel wanneer we gearriveerd zijn in Brasov. Vandaar nog een half uur te voet door een donkere stad met brede lanen en we zijn aangekomen op mijn uitvalbasis van de volgende de kismet dao.

Oh donau so blau

We zijn vandaag aangekomen in Ruse, een grensstadje aan de natuurlijke grens tussen bulgarije en roemenië. De donau kronkelt loopt hier nog breed en statig langs de oevers van waar eens de romeinse grensstad sexaginta prista lag.

Bij het binnekomen van Ruse werd ik verwelkomd door Dimitar, een bulgaar die uitstekend engels spreekt (al stottert hij een beetje). Dimitar waarschuwt me dat ik mijn busticket voor morgen maar beter direct kan kopen en helpt me dat te regelen met de lokale bediende ( dimitar zijn bulgaars is een stuk beter dan het mijne, vandaar).

Omdat het middag is, ik honger heb en er tegen opzie alleen te eten (wat ik tot nu toe altijd heb kunnen vermijden :-)), stel ik Dimitar voor om samen een hapje te eten. Mijn levas heb ik binnenkort niet meer nodig, het eten is hier spotgoedkoop en dimitar heeft me net verteld dat hij als dakloze in het busstation leeft, dus 'lunch is on me'. Ik hou er een goed gesprek én een uitstekende lunchtip aan over.

Dimitar is behoorlijk belezen, maar op de een of andere manier vooral een specialist van het belgische voetbal. Ik kan de vitosha supporter in hem plezieren door te zeggen dat antwerp ondertussen al een tijdje in 2e klasse speelt.

Verder heeft hij het niet zo begrepen op de russen, vandaar dimitar en niét dimitri. Hij is verbaasd als ik hem vertel dat ik belgen ken zonder enige russische connectie die ook dimitri noemen.
Zijn weerzin van de russen lijkt gerelateerd te zijn aan de 2e wereldoorlog. Dimitar vind dat het leed van de joden uitvergroot wordt ivm de oostbloklanden die aan Stalin werden uitgeleverd. En Stalin en Hitler werkten tenslotte samen.

Morgen de grens over!

Vlamingen in de Wereld

Het weekend doorgebracht in Veliko Tarnovo al couchsurfend bij Arne Schepens. Ik en Arne kennen elkaar al van toen we nog kleine jongetjes waren op de speelplaats van het sint-lievensinstituut. De laatste jaren hadden we minder contact voornamelijk omdat arne ondertussen al vijf jaar in bulgarije verblijft (waar de locals hem kennen als Arnie). Een betere lokale gids kon ik me dus niet wensen!

Arnie is niet de enige vlaming die de geneugten van veliko tarnovo mocht ontdekken. Ten tijde van het tweede bulgaarse koninkrijk (waarvan Veliko Tarnovo de hoofdstad was) verbleef hier in zijn eigen prive toren Boudewijn de IX, graaf van Vlaanderen.

Boudewijn maakte zo een indruk op de lokale schonen dat zelfs de bulgaarse koningin smoorverliefd op hem werd. Helaas vond Boudewijn haar te min en ging hij niet in op haar avances. Een doortastende vrouw laat het daar natuurlijk niet bij mij en dus zei ze tegen haar man, de bulgaarse koningin dat die vlaamse kwiet zich aan haar vergrepen had. Het balkan temperament van de koning en ijzingwekkende afgrond onder boudewijns raam deden de rest.

Anyway, morgen weer on de road.

Levski & Nevski

Nog een halve dag sofia te vullen, dus naar de highlights van de stad afgezakt. Sofia bevat de 2e grootste ortodoxe kerk ter wereld de Alexander Nevski kathedraal. Dit imposant bouwwerk was het resultaat van een van de eerste beslissingen van de nieuwe onafhankelijke regering van Bulgarije ergens in de tweede helft van de 19e eeuw. De kerk kwam er met russische steun (net als de onafhankelijkheid) en werd uit dankbaarheid genoemd naar een russische heilige en grootvorst: Alexander Nevski.

Overigens was de dankbaarheid van de bulgaren maar een tijdelijk begrip: drie jaar nadat de kathedraal voltooid was (oa door russiche militairen) koos bulgarije de kant van de centralen in de 1e wereldoorlog en verklaarde rusland de oorlog. In de 2e kozen ze opnieuw de kant van de duitse vrienden, zonder echter de oorlog te verklaren aan de sovjets. Het mocht niet baten, na de 2e wereldoorlog brachten de sovjets bulgarije in hun invloedssfeer.

In sofia (en in heel bulgarije vertelt men mij) zijn er meer leeuwen te zien dan op het gemiddelde partijcongres van de n-va. Alles noemt ook naar de leeuwen (of levski): levski boulevard, levski sofia, levski dit en levski dat...De meest bekende echter is de nationale bulgaarse held Васил Левски, vasil levski.

Vasil was een soort che guevara avant la lettre. Hij begon als monnik, kwam op voor de toen nog door de turken onderdrukte bulgaren, stichtte een onafhankelijkheidsbeweging, milities, revolutionair comite, schuwde de grote middelen niet en werd uiteindelijk gevangen en gedood als terrorist.

Deze namiddag transport naar veliko tarnovo per bus op weg naar een oude vriend :)

Het Rila Klooster

Na een heel goede nacht en een uitgebreid ontbijt, ben ik samen met een amerikaans koppel (Mo en Michelle), een australische biker (Richard) en een japanese bejaarde (die vind je echt overal, zijn naam heb ik niet verstaan alhoewel hij het zeker drie keer gemompeld heeft. zijn zoon werkt in antwerpen, dat verstond ik wel) op stap geweest naar de dichtsbijzijnde tourist trap: het Rila klooster.

Gesticht door de volgelingen van Ivan Rilski ergens midden in de bergen rond sofia. Ironisch genoeg was Ivan Rilski daar in de eerste plaats naar toe getrokken om de beschaving te ontlopen, het drukke leven van de 9e en 10e eeuw legden te veel stress op de schouders van Ivan. Of hij gelukkig zou geweest zijn met het grootste klooster van de balkan vlak bij de toegang tot zijn afgelegen grot waar zelfs de koning niet mocht komen, is een twijfelachtige zaak.

In ieder geval is het rila klooster een populaire bestemming voor bussen japanners en bulgaarse schoolkinderen waardoor het een drukke bedoening werd in het orthodoxe klooster. De drukte werd echter snel weggespoeld door een verfrissend bulgaars onweer waardoor ook wij noodgedwongen onze minibus opzochten. Onze japanse vriend had ondertussen twee landgenotes opgesnord die achtergelaten waren door hun bus en in dringende nood waren voor transport terug naar sofia.

Nadat ze zich er van overtuigd hadden dat we er eerlijk en betrouwbaar uitzagen besloten ze met ons mee terug te keren naar sofia. De terugreis werd gekleurd door de verdere uitspattingen van het gigantische onweer dat losgebarsten was: stromende regen, knallende bliksem en donder, omvallende bomen en afgeknapte elektriciteitspalen.

De weg naar Sofia

Om kwart na vier deze morgen ging de wekker veel te vroeg af. Neen, vroeg gaan slapen helpt dus niet en al helemaal als je naast de gebruikelijke muizenissen ook nog een grote reis in het verschiet hebt waarvan er redelijk wat zaken niet echt geregeld zijn.

Snel de rugzak op de rug en te voet (want er reden nog geen trams) naar sint pieters om er de eerste trein te nemen naar brussel nationaal. Zelfs om vijf uur 's ochtends hebben de treinen blijkbaar vertraging, het resultaat was dat het veel te dure diabolo ticket mij tien minuten te laat in de luchthaven bracht.

Het vluchtschema staat hier in onderstaande posts al weergegeven en was verder ook niet zo spannend, over warschau naar sofia dus, de hoofdstad van Bulgarije. Eenmaal uit de luchthaven de stadsbus genomen naar het hostel. Volgens de beschrijvingen die ik van de eigenaar had gekregen diende ik de bus te volgen tot ik aan mijn rechterkant een park zag en aan mijn linkerkant de starbucks. De hele reis was er een park aan mijn rechterkant, maar nooit zag ik de starbucks opduiken. Plots stapt iedereen van de bus en rijdt hij niet meer verder. Na een eerste gebarentaal gesprekje kom ik te weten dat dit de eindhalte is. Geen flauw idee waar we zijn.

Uitgestapt en de flow gevolgd tot onder de straat zodat ik plots aan de overkant van de straat stond. Daar geprobeerd de straatnamen te ontcijferen, maar ik realiseer me al snel dat cyrillisch straatnamen niet direct matchen met de straatnamen uit mijn lonely planet.

Na vijf minuten meditatie komt echter het cyrillisch dat ik pakweg tien maand geleden snel leerde tijdens een youtube cursus weer naar boven en slaag ik erin de straatnaam te ontcijferen. Ik bevind met in de Генерал Гурко́ straat en dat is vreemd genoeg precies de straat die ik moet hebben. Plots valt ook de gigantische starbucks op aan de andere kant van de straat.

Na een fikse wandeling aangekomen in hostel mostel, mijn verblijfplaats voor de volgende dagen, een bed op een 8-bed dorm gekregen en klaar om sofia te verkennen. Dat lukte perfect met de free sofia tour en nu klaar om een nacht tour te krijgen georganiseerd door het hostel.

update 2: in transit

veilig aangekomen bij chopin...bagage rechtstreeks, niets te beleven in de terminal. straks vlucht lo 631 naar София...

update 1

eerste vlucht van de dag: LO 232 naar frederic chopin. daar nauwelijks anderhalf uur om te wisselen...

gepakt en gezakt niet naar iran

Niet naar Iran: hoe het verderging

Niet naar Iran: hoe het verderging

De zon ging op, de zon ging onder en zo ging het vele dagen. Spectaculaire veranderingen voltrokken zich, soms ten goede, soms ten slechte, maar er was steeds het perspectief op een avontuurlijke reis naar Iran.

Begin September belde Joker om te horen of ik van Intrepid al een authorizatiecode had gekregen. Dat was helaas niet het geval, maar de vriendelijke dame aan de lijn zou intrepid aansporen om die op te sturen.

Tien dagen later nog altijd niets gehoord van Intrepid of Joker, dus een mailtje gestuurd naar Joker. Binnen de dag reactie dat het dossier in behandeling is bij Intrepid, ik was dus weer gerustgesteld.

Een week later nog altijd niets gehoord en nu begon ik wel rare kriebels in mijn buik te krijgen. Na nogmaals Joker te contacteren, had ik er niet echt een goed gevoel meer in. Toen men mij eind september (30 september dus) nogmaals vroeg om de formulieren in te vullen die ik in januari reeds had ingevuld, had ik een bijzonder naar gevoel (zelfs toen vijf minuten later een andere mail binnenkwam om te melden dat ze mijn formulieren gevonden hadden, bleef dat nare gevoel behouden).

Drie dagen later telefoon van Joker: Intrepid had laten weten dat ze geen autorisatie code meer zouden opsturen. De mensen van Joker zijn nog die namiddag naar  de ambassade geweest om te horen of zo'n code wel nodig is (ja dus, dat had ik ook kunnen vertellen) en of ik geen visum on arrival zou kunnen krijgen (neen, onduidelijke reden voor mij, allicht reis te lang?).

Men stelde mij nog voor om nog een laatste poging te wagen via een andere organisatie. Dat heb ik afgeslagen om de volgende redenen:
1) op die organisatie hun website zelf stond dat de procedure minimaal drie weken duurt (en ik had toen nog 10 dagen, met daarin het offerfeest, wat een niet onbelangrijk feest is voor de iraanse ambtenarij)
2) één van de redenen om op reis te gaan met een organisatie is dat ik er nauwelijks werk in moet steken. Als ik dan toch een hoop moeite moet doen, dan kan ik even goed zelf mijn trip uittekenen
3) tien dagen is nog net voldoende om zelf iets grosso moddo ineen te boksen.

En dus staan we op 15 oktober toch op de luchthaven, maar niet voor het vliegtuig naar Teheran. Bestemming onbekend voor iedereen behalve mezelf (en uiteraard connections.be en hostelbookers.com en één oude vriend, die nog een tijdje anoniem blijft, dank je wel, heb geen westvleteren gevonden op zo'n korte tijd, maar wél sint-bernardus, hoop dat je dat ook lekker vindt).

We blijven drie weken weg, check hier terug op 15 oktober om te zien naar welk land we eerst afreizen :)

Niet naar Iran: hoe het begon...

Rewind: januari 2014

Na een geslaagde reis naar nicaragua in het najaar van 2013 en onder lichte sociale druk van bevriende elementen die hun exotische reis al geboekt hadden, besloot ik om er dit jaar eens vroeg werk van te maken zodat ik een iets ambitieuzer reisdoel voorop kon stellen. Daarom maakte ik een lijstje op van landen die ik absoluut nog eens wou bezoeken:

1) Noord-Korea
2) Iran
3) Brazilië
4) Colombia
5) Papua Nieuw Guinea
6) Borneo
7) Rusland
8) Irak
9) Nieuw Zeeland
10) Oman

Autistische trekjes in acht genomen begon ik eerst de mogelijkheden van nummer één te onderzoeken. Ik kwam er al snel achter dat Belgische organisaties niet echt reizen op noord-korea, maar ik vond al snel een site van een respectabele internationale organisatie die dat wel deed:

http://www.korea-dpr.com/index.html

Vooral de intro over dit wondermooie land deden mijn verlangen stijgen:

"The Democratic People's Republic of Korea is a genuine workers' state in which all the people are completely liberated from exploitation and oppression. The workers, peasants, soldiers and intellectuals are the true masters of their destiny and are in a unique position to defend their interests."
Helaas slaagde ik er niet in om de internationale van buiten te leren in het koreaans en schakelde ik daarom maar over op nummer 2 op mijn lijstje. Iran, het grootste sjiitische land ter wereld, de bakermat van oeroude beschavingen zoals de Perziërs, de meden en de sassaniden, het land van de ayatollah's en van duizend en één nacht.

Al snel vond ik een organisatie, intrepid, die reizen naar Iran aanbood en die ik bovendien kon boeken via een Belgische organisatie, Joker, waar ik al mee op reis was geweest in het verleden (naar mexico en naar turkije). Niet lang getwijfeld, optimaal gebruik gemaakt van jokers vroegboekactie in januari en geboekt, een reis in oktober van 18 oktober tot 2 november, drie extra dagen in teheran geboekt omdat dat veel goedkoper uitkwam voor het vliegticket en er in teheran nu eenmaal veel te beleven valt. Vertrekdatum: 15 oktober.

Tijdens de boeking, mij geïnformeerd over de administratieve aangelegenheden (intrepid zou me via joker een authorisatiecode moeten sturen voor het visum, best eind augustus, begin september; mijn betalingen moesten tegen dan in orde zijn).

In een volgende episode leert u waarom ik dan toch niet vertrek naar Iran op 15 oktober (maar dat ik vertrek staat vast!)

Een doodgewone zondag

Mijn doodgewone zondag begon zoals alle doodgewone zondagen op zaterdagavond. Rond een uur of tien 's avonds ging ik naar deze website:

http://www.sport.be/brusselsmarathon/2014/nl/

en schreef me in voor de halve marathon van Brussel. Dat klinkt spectaculairder dan het was: ik loop al een tijdje twintig kilometer op zondag en wou nog eens een wedstrijdje doen. Mijn trainingen zijn niet zo intensief en dus stelde ik mezelf tot doel om het in twee uur te proberen uit lopen.

Deze ochtend dan opgestaan om zeven uur met een visioen van José de Cauwer in het achterhoofd: eten en drinken. Braafjes een drinkbus gevuld dus en een boterhammendoos opgevuld met boterhammen met fairtrade choco, snel nog even mijn identiteitskaart, vijf euro, een treinabonnement en gsm uit mijn zakken gevist en hop naar Sint-Pieters voor de trein.

Aangekomen in Brussel Centraal naar de automaten van de MIVB voor een tramticket. Probleem 1: de automaten aanvaarden muntstukken en bankcontact, maar geen briefjes. De oplossing was gauw gevonden in de vorm van een vriendelijke mivb bediende die het loket openhoudt. Tram op naar Merode en daar er weer af. Ik had de weg niet opgezocht, maar dat was helemaal niet nodig: gewoon het kuddebeest loslaten volstond.

Op weg naar de registraties realiseerde ik me dat ik me weliswaar had ingeschreven maar niets had betaald. En omdat ik zo slim was geweest om mijn bankkaart thuis te laten en slechts 5 euro mee te nemen, had ik een klein probleem. Paniek! Stress! Zelfs mijn hoed had ik thuisgelaten, dus zingen en bedelen zat er ook al niet in.

Dat was het moment dat alle bedrijfscommunicatie naar boven kwam en ik me herinnerde dat het bij KBC tegenwoordig mogelijk is om geld af te halen zonder bankkaart maar met een smartphone (commentaar toen van Jeroen: wat een nutteloze optie, wie is er nu ooit op weg met zijn gsm maar zonder zijn bankkaart??) Met de GPS van mijn gsm het dichtstbijzijnde kantoor opgezocht: KBC Brussels Schuman, dat is gelukkig vlakbij. Sprintje tot daar, naar de automaat.

Daar aangekomen kwam inderdaad de QR code op het scherm, mijn KBC app komt om een update vragen maar dat negeerde ik (wie heeft er tijd voor updates als het crisis is?). In de app echter geen spoor van een QR code scanner...geen nood, ik heb een gewone QR code scanner op mijn GSM. Ik scande de code en: error 403. De paniek slaat weer toe. Het ligt aan de automaat! Van automaat wisselen, code daar scannen...error 403.

Mijn frustratie was redelijk aan het groeien, maar door een gelukkige speling van het lot besloot ik dan toch de update te installeren. Dat ging vrij vlot (4G uitgerold in Brussel ondertussen?), en wonder boven wonder was er in mijn KBC app plots wel een mogelijkheid om QR codes te scannen en zo geld af te halen.

Snel de automaat geplunderd en een sprintje getrokken naar de registratietent. Daar aangekomen toverde ik met de glimlach het ingevulde inschrijvingsformulier uit mijn rechterzak...mijn linkerzak...mijn vestzak...mijn rugzak? Paniek! Stress! Nu heb ik toch wel niet dat formulier vergeten zeker? Gelukkig liggen hier nog gewone formuliertjes om in te vullen, op vijf minuten dat geregeld. Dan herinnerde ik me natuurlijk dat ik dat ook digitaal op mijn smartphone had staan.

Vijf voor tien had ik dan uiteindelijk mijn startnummer veroverd:

Plots roept een stem om: de mensen die hun rugzak willen afgeven om naar de bestemming te brengen moeten dat voor 10 uur doen. Paniek! Stess! Sprint naar de camion. Met mijn verwilderde geest dacht ik dat de startnummers moesten overeenstemmen met de bagagenummers, dus ik braafjes naar mijn vrachtwagen. Die stond natuurlijk het verst en had de langste rij maar ik geraak er toch op tijd. Als ik wil protesteren omdat het nummer dat ze me geven niet hetzelfde is als mijn startnummer kom ik te weten dat dat helemaal niet nodig is. Sorry franstalige medeburger met nummer 11027 of zoiets omdat ik je naar een niet-bestaande camion heb gestuurd, ik wist niet beter. 

Een keer ik alles afgegeven heb en ik daar sta in mijn Tshirtje met mijn kort broekje daalt er een merkwaardige rust over me neer, zelfs mijn hartslagmeter zakt naar 53 (waar ik in rust normaal 70 of zo haal). Gelukkig niet de voorbode van een of ander medisch probleem maar van ontspanning. Ik zak langzaam af naar de startzone, om 10u30 klinkt het startschot, om 10u50 of zo strompelen we over de vertreklijn en rond 12u50 kom ik aan. Een totale tijd van 2:00:15, 15 seconden trager dan ik had gehoopt, maar een kniesoor die daar om maalt.

De meer pienteren onder u hebben ondertussen door dat de inhoud van deze blogpost helemaal niet overeenstemt met de titel van de blog. De volgende blogpost brengt daar verandering in ;)