Kronstadt

Deze ochtend glanzend rode appels gekocht op een plaatselijk marktje. Het oude besje bij wie ik de appels had gekocht lachte kakelend haar ene tand bloot terwijl ik mijn weg vervolgde naar het centrum van Kronstadt. Op het centrum stond de toren van de trompetter, een middeleeuws gebouw waar in eerder tijden trompetters beraadslaagden over het lot van hun stad.

Die stad werd door saksen gesticht en volgens de legende opgevuld met kinderen die een veelkleurige fluitspeler uit een obscuur stadje had meegelokt. Een van de kinderen is veranderd in steen en nog steeds te bewonderen op het dak van de zwarte kerk (die door het mirakel van onoordeelkundig restaureren helemaal niet zwart meer is).

Door de opzichtige elizabethspoort kan men de binnenstad verlaten. De vier torentjes rond de grote toren wijzen erop dat de stad zelf recht kon spreken.

Een inspannende tocht doorheen het dichte woud dat de stad omgeeft, voerde ons langs door dwergen in de rots uitgehouwen banken, door boselfen aangeduide obscure paden die opsplitsten en weer samenkwamen, eekhoorns en vossen vergezelden ons naar de top van de nabijgelegen berg.

Vermoeid daalden we weer af naar Kronstadt dat zich in een dal tussen een viertal pieken bevindt als een parel in een oester...

Voor morgen nog snel knoflook en houten staken gehaald. En wijwater.